Prof.Lokhande H.R.
S.M.E.S.& Jr. College Navedar Adiware
Tal-Rajapur Dist-Ratnagiri.
(From page no.178) Eustace Edward Ricardo Braithwaite : known as E.R. Braithwaite, was a Guyanese-born गयान देशात जन्मलेला British-American novelist, writer, teacher and diplomat, चतुर/मुत्सद्दी best known for his stories of social conditions and racial discrimination वांशिक भेदभाव against black people. He was the author of one of the famous 1959 autobiographical novels,"To Sir,With Love". Braithwaites numerous writings primarily deal with the difficulties of being an educated black man,a black social worker, a black teacher and simply a human being who found himself in a set of of inhumane अमानुष circumstances. परिस्थिती
"To Sir,With Love", is an autobiographical novel. The narrator is an engineer, but to make both ends meet, he accepts the job of a teacher in a rough उंच-सखल London East End School. The school is full of troublemaker त्रास देणारा students who were rejected from other schools for their behaviour. At the beginning, the narrator is ridiculed चेष्टा करणारा and bullied दुर्बलांना छळणे by the students, but later his calm demeanor वागण्याचा तोरा/आदब and desire to see them succeed gradually हळूहळू/क्रमाने earn him their respect.
CHARACTERS :
Main Characters -* Ricky Braithwaite, Narrator, * Gillian Blanchard, * Mrs.Dale-Evans, * Denham, * Pamela Dare, * Mr.Florian.
Minor Characters : * Bob Belmont, * Jacqueline Bender, * Clinty, * Selma Drew, * Hackman, * Moira Joseph, * Palmer, * Euphema Phillips, * Jane Purcell, * Lawrence Sealed, * Jess Belmont, * Buckley, * Josy Dawes, * Patrick Fernman, * Rich Jackson, * Monica Page, * Barbers Pegg, * Potter, * Sapiano, * Theo Watson.
Summary Of The Novel:
(From page no.179) "To Sir, with Love' is a work of fiction कल्पित साहित्य based on the life of the author, E.R. Braithwaite. The main character, E. R. Braithwaite, works as an engineer in an oil refinery. शुद्धीकरण कारखाना He served सेवा केली in the Royal British Air Force in the war. After the war, being a black person, he was unable to find employment. As a last resort, आश्रयस्थान he applied अर्ज केला in a school to become a teacher. Surprisingly, आश्चर्याने he is accepted at the Greenslade School in London's East End, and is set to teach शिकवण्यास तयार the senior classes of the school.
While reading the novel, we have to understand that the time period in which the story takes place is very important. Braithwaite finds that even though जरी he considers समजणे/विचार करणे himself British and has served सेवा करणे/नोकरी करणे in the Royal Air Force (RAF), the English do not consider समजणे/विचार करणे him to be one of them. This leads Braithwaite to feel bitter दुःखदायक/वाईट about the English and colonialism, वसाहतवाद as well as about his white students.
Braithwaite's teaching position starts out विशिष्ट मार्गाने सुरुवात करणे roughly and is embarrassed पेचात टाकणं/बेचैन करणे time and again. He considers his students disrespectful, अपमानकारक/उद्धट ill-mannered उद्धटपणे and mischievous तिरस्करणीय his students consider समजणे him to be an arrogant उद्धट outsider, unfamiliar अनोळखी with the social environment in which they have grown up. The students harass छळणे him from day one, slamming धप्प असा आवाज करीत their desks during his lecture, using foul वाईट/घाणेरडी language, and bullying छळ करत him to a great extent. बहुतेक वेळा Even the girl students do not spare a moment to harass त्रास देणे Braithwaite. In a reaction to that Braithwaite verbally शाब्दिक scolds खरडपट्टी करणे the girls for acting in an unladylike उदासीन manner and being unruly ताब्यात न राहणारा/बेलगाम in the class.
When he understands that his outburst भावनेचा उद्रेक has not gained him any respect and cooperation from the students, he changes his teaching and handling tactics घोटाळे/युक्ती and he decides to interact संवाद साधने with them as though जरी they are adults and respectable आदरणीय persons. He requires every girl be referred to एखाद्या गोष्टीविषयी बोलणे as 'Miss' and that his students call him 'Sir' At first, the students find this level of deference ridiculous चेष्टा करणारा/हास्यास्पद and unnecessary; however, तथापि they come around after only a few weeks, completely changing both their hygiene स्वच्छता/आरोग्य and their attitudes towards one another. This marks the success of Braithwaite in handling हाताळणे the students in a very amicable मैत्रीपूर्ण way.
To increase the class cultural exposure, प्रदर्शनासह he takes them on field trips and excursions सहल to museums and theatres, to everyone's surprise many of the students have never been. ते इथे कधीच नव्हते A white female teacher, Gillian Blanchard, accompanies सोबत the class on these excursions; सहल this marks the beginning of a friendship between Blanchard and Braithwaite. Similarly,त्याचप्रकारे Braithwaite's relationship with his students is tested many a times.
Although his students frequently disappoint वारंवार निराश and hurt him, he learns to forgive क्षमा करणे them, the students constantly surprise him with their maturity, परिपक्वता empathy सहानभूती and knowledge.
Another facet स्वरूप of the story which greatly affects its narrative lies खोटे is the heavy history of colonialism, वसाहतवाद its dark consequences, परिणाम mental and physical trauma आघात/जखम that increases Braithwaite's hatred तिरस्कार/द्वेष and wrath क्रोध for British. He constantly सतत feels the prejudicial पूर्वग्रहदूषित effects of colonialism वसाहतवाद while living in England after World War II, and these negative experiences frequently वारंवार shape his thoughts and actions. Braithwaite is surprised and shocked by the conditions in which these students live, राहतात and also the physical trauma आघात/जखम of the war that can be seen throughout संपूर्ण his teaching environment.
Theme Of The Novel
(From page no.180) Students-teacher relationship, prejudice पूर्वग्रह and racism वंशवाद are the major themes of novel.
E. R. Braithwaite gets a job of a teacher in a rather rough and notorious कुप्रसिद्ध school. He finds that the students belong to a background that is not suitable for learning and their overall एकूणच development and progress. He notices that the students are in no mood to change their attitude and behaviour. Braithwaite with his novel and creative ideas, innovative techniques and understanding the students' psychology, ultimately शेवटी wins their hearts in no time. क्षणार्धात Though he was bullied, छळ केला harassed, त्रास दिला mentally and physically tortured छळ केला many times, he didn't lose his patience संयम and continued implementing अंमलबजावणी his novel ideas and techniques that helped him to bring a significant change in his students' lives.
The racism वंशवाद prevalent सार्वत्रिक/प्रचलित in Great Britain during the mid-1940s, the time period during which 'To Sir, with Love' takes place, is of primary significance in the novel. The narrator cites उदाहरण देणे repeated incidents in which he experiences the racism वंशवाद of white Britons, including encounters समोरासमोर गाठणे on the bus, at job interviews, at Greenslade school, when searching for housing, at a restaurant with his girl friend and so on.
At the outset, प्रारंभी Braithwaite is struck by मारणे the unexpectedness अनपेक्षित नसणारे of such prejudice. पूर्वग्रह He was brought up संगोपन केले in British Guiana and he viewed पाहिले himself as a British citizen, not as a black British citizen in a British colony. When he served सेवा केली /नोकरी केली Great Britain in the Royal Air Force, that gave him respect and esteem प्रतिष्ठा in the society. The day he left the job, he finds himself to be an outsider. बाहेरील व्यक्ती
Braithwaite's extensive विस्तृत experience and education was of no use in job interviews, where he is informed that the job has already been filled or he is overqualified अधिक दर्जा प्राप्त for it. This heightens उंची Braithwaite's sense of betrayal विश्वासघात for the British. Interestingly, मनोरंजकपणे he never lashes out फटका मारणे physically and only rarely does he do so verbally. He exhibits प्रदर्शन करणे patient endurance सहनशक्ती at times, and at others he describes the way the rage संताप/राग inside him is transforming into hatred तिरस्कार/द्वेष so strong that he desires to hurt those who treat him unfairly. अन्यायपणे As a result of such experiences, Braithwaite finds the students at the Greenslade school to be a bit थोडी notorious कुप्रसिद्ध and rough खवळलेला in behaviour but with proper care and treatment, all the students would surely achieve success and desired हवे होते goals in their lives.
Synopsis Of The Extract :
In this extract, Braithwaite recounts the half yearly सहा महिन्यांचा report of the students, council, संसदमंडळ in which the students of the school report to the faculty विद्याशाखा and other students on on what they have been studying this far. आत्तापर्यंत Braithwaite's class representatives प्रतिनिधी speak knowledgeably ज्ञानाने about their coursework परिस्थितीत and place a considerable जास्त प्रमाणात amount of emphasis जोर देणे/भर देणे on how much they have learnt about different people, cultures, customs चालीरीती and the importance of international and interracial आंतरवांशिक cooperation.
Miss Joseph and Denham, both students of Braithwaite's class, preside over अध्यक्षस्थानी the meeting. At the outset, प्रारंभी Mr.Florian, the headmaster, addresses the meeting with a lengthy, but well received presentation. One after another, each class gives a brief report of their progress, through their chosen representatives, प्रतिनिधी on what they have been studying in each subject so far. A panel of teachers is chosen for each class to answer any questions regarding संबंधित the report submitted by the class. (From page no.181) The lowest class begins first, and it is obvious उघड/स्पष्ट that as the students progress through the ranks there is 'a marked development in their ability to express themselves'.Mr.Braithwaite's class, being the oldest, was the last to present their report.
Miss Joseph begins the highest class's proceedings कार्यवाही by clarifying स्पष्टीकरण देत that the common theme underlying अधोरेखित all their studies this term is the interdependency परस्पर अवलंबकत्व of mankind.Potter speaks in the field of math, focusing on how greater understanding समजून घेणे in the world is fostered वाढवले by the use of common weights and measures.Miss Pegg and Jackson speak on geography, and Miss Dare and Fernman discuss the subject of Physiology, शरीरविज्ञानशास्त्र with Fernman stealing चोरी करणे the show by exhibiting प्रदर्शन करीत a model of a human skeleton and stressing भर देणे the class conclusion that "basically all people were the same". Miss Dodd reports on history, and Miss Joseph on domestic science.Denham creates a stir जागृत करणे by speaking on the required subject of P.T. and games,complaining that the class 'was ill-conceived अनियोजित and pointless'. हेतू विरहित/निरर्थक
Mr.Weston, Mrs.Dale-Evans, and Miss Philips are chosen at random विचार न करता/स्वैरपणे to answer student's questions arising from the senior presentations. When Denham pursues पाठलाग करणे his inquiry on the necessity of requiring all students to take P.T.,Mr.Weston responds quite मोठ्या प्रमाणात ridiculously, हास्यास्पदरीतीने trying to bluster बढाया मारणे his way out of the subject, and offering अर्पण करणे no coherent सुसंगत argument. unexpectedly, अनपेक्षितपणे the quiet and hesitant घुटमळणे Miss Phillips steps in and gives a sturdy शक्तिशाली defense संरक्षण of the practice, and Denham,knowing that he has been outwitted, जबरदस्त धडा दिला/दमलेला has no choice but to respectfully cease थांबवणे his heated protest. निषेध Braithwaite is immensely मोठ्या प्रमाणात satisfied with the progress of the students of his class.
To Sir, With Love :
Chapter 17
The half-yearly सहा महिन्याचा report of the Student's Council संसदमंडळ was on November 15th, and was one of the important days in the calendar of Greenslade School. I had heard quite a deal about these occasions प्रसंगी and became as excited as the children as the day approached. जवळ आला It was entirely संपूर्णपणे their own day, arranged, presented and controlled by them. I observed the activities of my class as they prepared for it, noting नोंद घेत with pride the business-like way in which tasks were allocated वाटप केले and fitted into a neat मुद्देसूद/व्यवस्थित programme. There were whispered कुजबुजणे conferences परिषद with members of other classes in the arrangement of it. On that day there was no assembly. विधानसभा The children arrived smartly हुशारीने dressed and polished, and Miss Joseph and Denham, who seemed to be the important officials for the occasion, moved about among their colleagues सहकारी ensuring खात्री करत that each one was ready to play his (her) part.
A bell was rung at 10.00 a.m. and everyone trooped घोळक्याने जाणे into the auditorium सभागृह to sit together in classes. Miss Joseph and Denham, the two most senior students, sat on the stage, one on each side of Mr.Florian, who, as soon as everyone was seated and silent, stood and addressed the school. He spoke at length, बऱ्याच काळापासून बोलले reiterating पुन्हापुन्हा उच्चारणे the aims and policy ध्येयधोरणे of the school and of the important contribution each child could make to the furtherance योजनेची प्रगती/पुढील गोष्टी of those aims. He gave praise स्तुती केली wherever it was indicated, but insisted that there was yet a great deal to be done, केले जाऊ by themselves, towards a general improvement in conduct, cleanliness and the pursuit पाठलाग/अभ्यास of knowledge. (From page no.182) As I listened I realised that this man was in no way remote from his school: his remarks all showed that he identified himself with it and everyone in it. He then wished them success with the Council Meeting and left the stage to tremendous पुष्कळ applause. प्रशंसा/शब्बासकी
Things now moved quickly into gear. शक्तीनिशी करणे First, Miss Joseph stood up, and gave a short explanation of the Council's purpose and its activities. Each class would report, through its representatives, प्रतिनिधी on the studies pursued पाठलाग केला/अभ्यास केला during the half year which began after Easter, ख्रिश्चनांचा सण a representative having been chosen for each subject. When all the classes had completed their reports a panel of teachers would be invited to occupy the stage and answer questions from the body of the hall on matters arising out of the various reports. The selection of the panel, as with everything else, was entirely at the discretion दूरदर्शित of the children and no members of the staff knew either how many or which teachers would be invited to sit. The reports began with the lowest or youngest class first. These were mainly twelve-year-olds who had joined the school the previous summer. Most of them were shy and rather काहीसा frightened at standing up before the entire school, but novertheless असे असले तरी they managed it creditably; प्रशंसनीय/विश्वास ठेवण्यासारखे had been newly introduced to the difficulties of seeking information for themselves, so their report was understandably समजण्यायोग्यपणे rather काहीसा short.
Class after class was represented, and it was obvious that with each succeeding यशस्वी term there was a marked development in their ability to express themselves. Much of the work was rather जरासा elementary, प्राथमिक स्वरूपाचे but to them it loomed भीतीदायक दिसला large because they understood it and something of its relationship to themselves. Throughout all the reports, the emphasis विशेष जोर/भर was on what they understood rather than on what they were expected to learn. When the turn कोपरा of my class came I sat up बसलो anxiously. From the list he held in his hand, Denham called out the names of the representatives, together with the subjects on which they would report.
Potter - Arithmetic अंकगणित विषय
Sapiano - Nature Study
Miss Pegg and Jackson - Geography
Miss Dare and Feruman -- Physiology शरीरविज्ञानशास्त्र
Miss Dodd - History
Denham P.T. and Games
Miss Joseph — Domestic Science
I felt terribly pleased आनंदी झालो/समाधानी चाललो and proud to see the confident courtesy शिष्टाचार/सभ्यता with which Denham used the term 'Miss' in addressing each of the senior girls; I felt sure that this would in itself be something for the younger ones to aim at, a sort of badge of young adulthood. प्रौढावस्था As their names were called they walked up to the stage and took their seats with commendable gravity. कौतुकास्पद/प्रशंसनीय Miss Joseph then gave a short address. भाषण She said that their lessons had a particular bias कल/ओढ towards the brotherhood बंधुभाव of mankind, and that they had been learning through each subject how all mankind was interdependent परस्परावलंबी in spite of असे असूनही geographical location and differences in colour, races and creeds. पंथ Then she called on बोलावले. Potter went on to speak of the work they had done on weights and measures; of the relationship between the kilogramme and the pound, वजनाचे एक परिमाण the metre and the foot. (From page no.183) He said that throughout the world one or other of those two methods was either in use or understood, and that it was a symbol of the greater understanding which was being accomplished कुशल/तरबेज between peoples. वेगवेगळ्या देशाचे सदस्य Sapiano spoke of the study the class had made of pests, कीटक especially 'black rot'गव्हावरील एक कीटक on wheat, boll ताग/कापसाचे बोंड weevil भुंगा on cotton, and the Colorado beetle बटाट्यावरील एक किडा on potatoes. He showed how many countries had pooled संग्रहित their knowledge and results of rescarch on the behaviour, breeding पैदास habits and migration of these pests, कीटक and were gradually reducing the threat धोक्याची पूर्वसूचना they represented to these important products. Miss Pegg and Jackson divided the report on Geography between them. Jackson spoke first on the distribution of mineral deposits खनिज साठा and vegetable produce over the earth's surface, how a country rich in one was often deficient अर्धवट/अपुरा in the other; and of the interchange and interdependence परस्परावलंबी which inevitably अपरिहार्यपणे followed. Miss Pegg dealt with human relationships, stressing the problems facing the post-war युद्धानंतर world for feeding, clothing and housing its populations. She also made a reference to the thousands of refugees, निर्वासित stateless नागरिकत्व नसणारे and unwanted; इच्छा असणारे and to the efforts and programmes of U.N.I.C.E.F. Femman as usual had a trump card जिंकणारे कार्ड/कॅट up his sleeve. When called he made a signal to someone off-stage, and Welsh and Alison appeared bearing a skeleton between them, together with a sort of gallows. तुरुंगातील फाशीची शिक्षा/तुरुंग
When this arrangement had been set up there was the skeleton hanging from a hook screwed स्क्रू पिळला into the top of its skull, डोक्याची कवटी gently revolving परिभ्रमणशील at the end of a cord. दोरखंड This was somewhat in the nature of comic relief, and the school showed its approval by laughing uproariously. उत्साहपूर्ण But levity गांभीर्याचा अभाव/थिल्लरपणा soon evaporated बाष्पीभवन when Fernman began to speak; his voice was clear and precise तंतोतंत/नेमके and he had a strong sense of the dramatic. Calmly he told them that it was a female skeleton; that was a fact वस्तुस्थिती and could easily be proved. But he could not say with any assurance आत्मविश्वास/आश्वासन whether she had been Chinese or French or German or Greek; nor could he say if she had been brown तपकिरी or white or a mixture of both. And from that, he said, the class had concluded निष्कर्ष काढला that basically all people were the same; the trimmings नीटनेटका/व्यवस्थित might be different but the foundations were all laid out बाहेर घालवले according to the same blueprint. Fernman was wonderful; he had them eating out of his hand. त्यांच्या हातातून खायला दिले Miss Dare's contribution was something of an anticlimaxउत्सुकता वाढवणाऱ्या गोष्टींचा निराशाजनक शेवट after Fernman's performance, and she seemed to realise it. She spoke about the problems which all humanity has to face in terms of sickness and disease, and of the advantages gained by interchange of knowledge, advice and assistance. मदत/सहाय्य
Miss Dodd reported on the period of History the class had studied -the Reformation सुधारणा in England. She told of the struggles of men of independent spirit against clerical domination वर्चस्व and of their efforts to break from established religious traditions. From those early beginnings gradually grew the idea of tolerance सहनशीलता/सहिष्णुता for the beliefs and cultures of others, and the now common interest in trying to study and understand those cultures. Denham's report was a bit थोडा of a shock. He severely कठोरपणे criticised the general pattern of P.T. and games, (From page no.184) emphasising च्यावर जोर देत /च्याला महत्व देत the serious limitations मर्यादा of space obtaining and the effect of that limitation मर्यादा on their games activities. He complained that the P.T. was ill-conceived अनियोजित and pointless, and the routine monotonous; कंटाळवाणे/निरस he could see no advantage in doing a jolly आनंदी good game was for better. Apparently उघडपणे/वरवर पाहता he was voicing आवाहन करणे the opinions of all the boys, for they cheered हर्षनाद केला him loudly. When the reports were over. Denham called two children at random विचार न करता/स्वैरपणे from the audience and asked them to write the name of each teacher, including the Head on a slip of paper,
These slips were folded and placed in a hat, juggled हातचलाखी/जादू केली vigorously, अतिजलद/जोरदार and then withdrawn मागे घेतले one by one. The names were called: Mr. Weston, Mrs. Dalc-Evans, Miss Phillips Denham and Miss Joseph led the others off नेतृत्व करून मार्ग दाखवणे the stage and the teachers took their seats, Weston big and bushily झकपकपणे untidy अव्यवस्थित/अस्पष्ट between the two women. Then the questioning began. I believe I would have gone a long way to see what followed; it was an experience which I shall not easily forget. The questions were mostly from the two top classes, probably because the young children were either too timid भित्रा/लाजाळू or too uninfomed to formulate सूत्रात मांडणे/तयार करणे their questions. The teachers had no briefing, एखादे काम कसे करायचे त्याची पुरवलेली माहिती and were often caught out stammering तोतरे बोलणे/भीतभीत बोलणे in their indecision. अनिश्चितता But here again, I received a big surprise. The frilly, दिमाखदार seemingly brainless Miss Euphemia Phillips proved to be the coolest and best informed of the three. She dealt with questions put to her with candour मनमोकळेपणा/स्पष्टवक्तेपणा and authority, and would often intervene मध्यस्थी करणे/हस्तक्षेप करणे skillfully to assist सहाय्य करणे one of the others without causing embarrassment. गोंधळ/पेच Weston cut a very ridiculous हास्यास्पद/चेष्टा करणारी figure. In the face of Denham's blunt बेधडक बोलणारा criticisms and Ferman's adroit कुशल/निपून questioning, he found himself completely nonplussed बावरलेला/निरुत्तर and tried to bluster बढाया मारणे/धमकावणे his way out with a show of offended दुखावलेलि dignity. He could not effectively support the PT. exercises, for which he was partly responsible, as having any definite physical advantage. Denham was a trained boxer, and insisted that such exercises were only advantageous if practised daily and for more sustained निरंतर periods: P.T. twice weekly for twenty minutes was a waste of time, he asserted. ठामपणे सांगितले Once again Miss Phillips took the reins नियंत्रण घेतले/ताबा घेतला and her stock promptly तातडीने shot up a hundredfold. She reminded the school that every subject, including P.T. and games, had been carefully considered विचार केला/समजला and fitted into the teaching timetable so that each student received maximum benefit from it. The school with its limited facilities सुविधा must be considered in terms of the greatest good for the greatest number, and it would be beyond anyone's powers to please everybody. Some of you,'तुमच्यामधील काही she concluded, निष्कर्ष काढला fixing Denham with innocent निरपराध eyes, are fortunate in your own fine physical development and do not really need the few meagre अल्प helpings of P.T. and games which this school can offer, try to remember that there are others for whom our programme is ideally suited. It may be that some of you older boys might कदाचित even be able to help in that respect.' Denham was not to be put off बंद ठेवले by these sugary खूपच गोड remarks, and rose in reply. "Then why do we have to do P.T.? Why don't they take only the kids who need it? The rest of us can have a game of football or something, 'stead of च्यावर स्थिर doing a lot of daft मसुदा things that's no good to us!' (From page no.185) This was a poser, न सुटणारा पेच but she came right back at him, har baby- blue eyes twinkling in her delight समाधान at this crossing of staves. शिडीची पायरी 'Let's say it is as much and exercise of the mind as it is of the body, Denham. The whole timetable in this school is meant to help you in the world after you leave here, and doing what you are told in spite of असे असूनही not liking it, is part of the training. I feel show that you will see the point in that.' That stopped him.Poor Denham knew that he'd been outwitted बुद्धिचातुर्याने मात केली/दमलेला but he could do nothing about it and sat looking rather केवळ/काहीसा rueful, दुःखी while Phillip's smile broadened; this frilly, दिमाखदार innocent- looking puss लबाड मुलगी/मांजर had gobbled टर्की पक्षाचा आवाज काढणे her canary एक गाणारा पक्षी without leaving the tiniest सर्वात कमी दर्जाचे feather.
I began to understand how it was that so slight थोडा/शुल्लक a creature could cope यशस्वी लढा देणे/झुंजणे so effectively with her class. Soon after this,as the morning ended, the Head went on to the stage and closed the proceedings, expressing his pride in all the children and his deep appreciation कौतुक/कृतज्ञता of their efforts.
-E.R.Braithwaite.
धड्याचे मराठी भाषांतर
सरांना, प्रेमाने: (धडा १७)
विद्यार्थी परिषदेचा अर्धवार्षिक अहवाल नोव्हेंबर 15 रोजी होता आणि तो ग्रीनस्लेड शाळेच्या कॅलेंडरमधील महत्त्वाच्या दिवसांपैकी एक होता. मी या प्रसंगांबद्दल बरेच काही ऐकले होते आणि दिवस जसजसा जवळ येऊ लागला तसतसे मी मुलांप्रमाणे उत्साही झालो. हा संपूर्णपणे त्यांचा स्वतःचा दिवस होता, त्यांनी व्यवस्था केली, सादर केली आणि नियंत्रित केली. मी माझ्या वर्गाच्या क्रियाकलापांचे निरीक्षण केले कारण त्यांनी त्यासाठी तयारी केली, ज्या व्यवसायासारख्या पद्धतीने कामांचे वाटप केले गेले आणि एका व्यवस्थित कार्यक्रमात बसवले गेले ते अभिमानाने लक्षात घेतले. त्याच्या मांडणीत इतर वर्गातील सदस्यांसोबत कुजबुजत परिषदा झाल्या. त्या दिवशी विधानसभा नव्हती. मुले हुशारीने पोशाख आणि पॉलिश करून आली आणि मिस जोसेफ आणि डेनहॅम, जे या प्रसंगासाठी महत्त्वाचे अधिकारी वाटत होते, त्यांच्या सहकार्यांमध्ये फिरले आणि प्रत्येकजण आपली (तिची) भूमिका बजावण्यास तयार आहे याची खात्री करून घेत होते.
सकाळी 10.00 वाजता घंटा वाजली आणि सर्वजण वर्गात एकत्र बसण्यासाठी प्रेक्षागृहात दाखल झाले. मिस जोसेफ आणि डेनहॅम, दोन सर्वात ज्येष्ठ विद्यार्थी, स्टेजवर बसले, मिस्टर फ्लोरियनच्या प्रत्येक बाजूला एक, जे सर्वजण बसले आणि शांत होताच, उभे राहिले आणि शाळेला संबोधित केले. शाळेची उद्दिष्टे आणि धोरण आणि त्या उद्दिष्टांच्या पूर्ततेसाठी प्रत्येक मूल देऊ शकणार्या महत्त्वपूर्ण योगदानाचा पुनरुच्चार करत, त्यांनी विस्तृतपणे बोलले. जिथे सूचित केले होते तिथे त्यांनी प्रशंसा केली, परंतु आचार, स्वच्छता आणि ज्ञानाचा पाठपुरावा यांमध्ये सामान्य सुधारणा करण्यासाठी स्वतःहून बरेच काही करायचे आहे असा आग्रह धरला. (पृष्ठ क्र.१८२ वरून) मी ऐकत असताना मला जाणवले की हा माणूस कोणत्याही प्रकारे त्याच्या शाळेपासून दूर नाही: त्याच्या सर्व टिपण्णीवरून असे दिसून आले की त्याने स्वतःची आणि त्यातील प्रत्येकाशी ओळख केली. त्यानंतर त्यांनी कौन्सिल सभेच्या यशस्वितेसाठी शुभेच्छा दिल्या आणि टाळ्यांच्या कडकडाटात स्टेज सोडला.
गोष्टी आता त्वरीत गीअरमध्ये सरकल्या आहेत. प्रथम, मिस जोसेफ उभ्या राहिल्या आणि त्यांनी कौन्सिलच्या उद्देशाचे आणि त्याच्या क्रियाकलापांचे थोडक्यात स्पष्टीकरण दिले. प्रत्येक वर्ग, त्याच्या प्रतिनिधींद्वारे, इस्टर नंतर सुरू झालेल्या अर्ध्या वर्षात केलेल्या अभ्यासाचा अहवाल देईल, प्रत्येक विषयासाठी एक प्रतिनिधी निवडला गेला आहे. जेव्हा सर्व वर्गांनी त्यांचे अहवाल पूर्ण केले तेव्हा शिक्षकांच्या एका पॅनेलला स्टेजवर बसण्यासाठी आमंत्रित केले जाईल आणि विविध अहवालांमधून उद्भवलेल्या प्रकरणांवर सभागृहातील प्रश्नांची उत्तरे दिली जातील. पॅनेलची निवड, इतर सर्व गोष्टींप्रमाणे, पूर्णपणे मुलांच्या विवेकबुद्धीनुसार होती आणि कर्मचार्यांच्या कोणत्याही सदस्यांना किती किंवा कोणत्या शिक्षकांना बसण्यासाठी आमंत्रित केले जाईल हे माहित नव्हते. अहवाल सर्वात खालच्या किंवा सर्वात तरुण वर्गाने सुरुवात केली. ही प्रामुख्याने बारा वर्षांची मुले होती जी मागील उन्हाळ्यात शाळेत दाखल झाली होती. त्यांपैकी बहुतेक सर्व शाळेसमोर उभे राहताना लाजाळू आणि घाबरले होते, परंतु तरीही त्यांनी ते यशस्वीरित्या व्यवस्थापित केले; स्वत:साठी माहिती मिळवण्याच्या अडचणींचा नव्याने परिचय झाला होता, त्यामुळे त्यांचा अहवाल समजण्यासारखा छोटा होता.
वर्गानंतर वर्गाचे प्रतिनिधित्व केले गेले आणि हे स्पष्ट होते की प्रत्येक नंतरच्या पदासह त्यांच्या स्वत: च्या अभिव्यक्तीच्या क्षमतेत लक्षणीय विकास झाला. बरेचसे काम त्याऐवजी प्राथमिक होते, परंतु त्यांच्यासाठी ते मोठे दिसत होते कारण त्यांना ते समजले होते आणि त्यांच्या स्वतःशी असलेले काहीतरी. सर्व अहवालांमध्ये, त्यांनी काय शिकणे अपेक्षित होते यापेक्षा त्यांना काय समजले यावर भर दिला गेला. माझ्या वर्गाची पाळी आली की मी उत्सुकतेने उठून बसलो. त्याच्या हातात असलेल्या यादीतून, डेनहॅमने प्रतिनिधींची नावे सांगितली, ज्या विषयांवर ते अहवाल देतील.
कुंभार - अंकगणित
Sapiano - निसर्ग अभ्यास
मिस पेग आणि जॅक्सन - भूगोल
मिस डेअर आणि फेरुमन -- फिजियोलॉजी
मिस डॉड - इतिहास
डेनहॅम पी.टी. आणि खेळ
मिस जोसेफ - घरगुती विज्ञान
डेनहॅमने प्रत्येक ज्येष्ठ मुलीला संबोधित करताना 'मिस' हा शब्द ज्या आत्मविश्वासाने वापरला होता ते पाहून मला खूप आनंद आणि अभिमान वाटला; मला खात्री वाटली की हे स्वतःच तरुणांसाठी काहीतरी असेल, तरुणपणाचा एक प्रकारचा बिल्ला. त्यांची नावे पुकारताच ते स्टेजवर गेले आणि प्रशंसनीय गुरुत्वाकर्षणाने त्यांची जागा घेतली. त्यानंतर मिस जोसेफ यांनी छोटेखानी भाषण केले. ती म्हणाली की त्यांच्या धड्यांमध्ये मानवजातीच्या बंधुत्वाबद्दल एक विशिष्ट पूर्वाग्रह होता आणि भौगोलिक स्थान आणि रंग, वंश आणि पंथ यांच्यातील फरक असूनही संपूर्ण मानवजात कशी परस्परावलंबी आहे हे प्रत्येक विषयाद्वारे ते शिकत होते. मग तिने फोन केला. पॉटर यांनी वजन आणि मापे यांच्यावर केलेल्या कामाबद्दल सांगितले; किलोग्राम आणि पौंड, मीटर आणि पाय यांच्यातील संबंध. (पृष्ठ क्र.१८३ वरून) ते म्हणाले की संपूर्ण जगात या दोन पद्धतींपैकी एक किंवा दुसरी एकतर वापरात आहे किंवा समजली जात आहे आणि ती लोकांमधील अधिक समजूतदारपणाचे प्रतीक आहे. सॅपियानो यांनी या अभ्यासाबद्दल सांगितले. वर्गाने कीटक बनवले होते, विशेषत: गव्हावर 'ब्लॅक रॉट', कापसावर बोंड भुंगा आणि बटाट्यांवर कोलोरॅडो बीटल. त्यांनी दाखवले की किती देशांनी या कीटकांचे वर्तन, प्रजनन सवयी आणि स्थलांतर याविषयी त्यांचे ज्ञान आणि संशोधनाचे परिणाम एकत्रित केले आहेत आणि ते या महत्त्वाच्या उत्पादनांना दर्शविणारा धोका हळूहळू कमी करत आहेत. मिस पेग आणि जॅक्सन यांनी भूगोलावरील अहवाल त्यांच्यात विभागला. जॅक्सनने पृथ्वीच्या पृष्ठभागावरील खनिज साठे आणि भाजीपाला उत्पादनांच्या वितरणावर प्रथम बोलले, एक समृद्ध देश दुसर्या देशामध्ये कसा कमी पडतो; आणि अदलाबदल आणि परस्परावलंबन जे अपरिहार्यपणे अनुसरण करतात. मिस पेगने मानवी नातेसंबंध हाताळले, युद्धानंतरच्या जगाला त्याच्या लोकसंख्येला खायला, कपडे आणि घरासाठी भेडसावणाऱ्या समस्यांवर भर दिला. तिने हजारो निर्वासित, राज्यविहीन आणि अवांछितांचा संदर्भ देखील दिला; आणि U.N.I.C.E.F च्या प्रयत्नांना आणि कार्यक्रमांना फेमनने नेहमीप्रमाणे त्याच्या स्लीव्हवर ट्रम्प कार्ड ठेवले होते. कॉल केल्यावर त्याने स्टेजच्या बाहेर कोणाला तरी सिग्नल दिला आणि वेल्श आणि अॅलिसन त्यांच्यामध्ये एक सांगाडा घेऊन दिसले, एकत्र फाशीचा एक प्रकार.
जेव्हा ही व्यवस्था स्थापित केली गेली तेव्हा त्याच्या कवटीच्या वरच्या बाजूस एका हुकमधून लटकलेला सांगाडा होता, जो दोरीच्या शेवटी हळूवारपणे फिरत होता. हे काहीसे कॉमिक रिलीफचे स्वरूप होते, आणि शाळेने खळखळून हसून आपली मान्यता दर्शविली. परंतु फर्नमनने बोलायला सुरुवात केल्यावर लवचिकता लवकरच ओसरली; त्याचा आवाज स्पष्ट आणि नेमका होता आणि त्याला नाट्यमयतेची तीव्र जाणीव होती. त्यांनी शांतपणे त्यांना सांगितले की तो मादीचा सांगाडा आहे; ही वस्तुस्थिती होती आणि सहज सिद्ध करता येते. पण ती चिनी होती की फ्रेंच होती की जर्मन होती की ग्रीक होती हे त्याला खात्रीने सांगता येत नव्हते; किंवा ती तपकिरी किंवा पांढरी किंवा दोन्हीचे मिश्रण आहे हे तो सांगू शकला नाही. आणि त्यावरून तो म्हणाला, वर्गाने असा निष्कर्ष काढला होता की मुळात सर्व माणसे समान आहेत; ट्रिमिंग भिन्न असू शकते परंतु पाया सर्व समान ब्लूप्रिंटनुसार घातला गेला होता. फर्नमन अप्रतिम होता; त्याने त्यांना आपल्या हातातून खाण्यास सांगितले. फर्नमॅनच्या कामगिरीनंतर मिस डेअरचे योगदान हे अँटीक्लाइमॅक्सचे होते आणि तिला ते जाणवले. सर्व मानवतेला आजारपण आणि रोगाच्या संदर्भात ज्या समस्यांना तोंड द्यावे लागते आणि ज्ञान, सल्ला आणि सहाय्य यांच्या अदलाबदलीमुळे मिळणाऱ्या फायद्यांबद्दल तिने सांगितले.
मिस डॉडने इतिहासाच्या कालखंडाचा अभ्यास केला होता - इंग्लंडमधील सुधारणा. लिपिक वर्चस्वाच्या विरोधात स्वतंत्र भावना असलेल्या पुरुषांच्या संघर्षांबद्दल आणि प्रस्थापित धार्मिक परंपरांपासून दूर जाण्याच्या त्यांच्या प्रयत्नांबद्दल तिने सांगितले. त्या सुरुवातीपासूनच हळूहळू इतरांच्या श्रद्धा आणि संस्कृतींबद्दल सहिष्णुतेची कल्पना वाढली आणि आता त्या संस्कृतींचा अभ्यास आणि समजून घेण्याचा प्रयत्न करण्यात सामान्य रूची निर्माण झाली. डेनहॅमचा अहवाल थोडा धक्कादायक होता. त्यांनी पी.टी.च्या सामान्य पॅटर्नवर कठोर टीका केली. आणि गेम्स, (पृष्ठ क्र.१८४ वरून) जागा मिळविण्याच्या गंभीर मर्यादा आणि त्यांच्या खेळाच्या क्रियाकलापांवर त्या मर्यादांचा प्रभाव यावर जोर देते. त्यांनी तक्रार केली की पी.टी. अशुद्ध आणि निरर्थक, आणि नित्यक्रम नीरस होता; तो एक आनंदी चांगला खेळ चांगल्यासाठी करण्यात कोणताही फायदा दिसत नाही. वरवर पाहता तो सर्व मुलांची मते मांडत होता, कारण त्यांनी त्याला जोरात आनंद दिला. जेव्हा रिपोर्ट्स संपले. डेनहॅमने प्रेक्षकांमधून यादृच्छिकपणे दोन मुलांना बोलावले आणि त्यांना कागदाच्या स्लिपवर प्रमुखासह प्रत्येक शिक्षकाचे नाव लिहिण्यास सांगितले.
या स्लिप दुमडल्या आणि टोपीमध्ये ठेवल्या, जोमाने जुगल केल्या आणि नंतर एक एक मागे घेतल्या. नावे म्हटले: मिस्टर वेस्टन, मिसेस डॅल्क-इव्हान्स, मिस फिलिप्स डेनहॅम आणि मिस जोसेफ यांनी इतरांना स्टेजवरून नेले आणि शिक्षकांनी त्यांच्या जागा घेतल्या, वेस्टन मोठ्या आणि दोन महिलांमध्ये अस्वच्छ होता. त्यानंतर विचारपूस सुरू झाली. मला विश्वास आहे की त्यानंतर काय झाले ते पाहण्यासाठी मी खूप पुढे गेले असते; हा एक अनुभव होता जो मी सहजासहजी विसरणार नाही. प्रश्न मुख्यतः दोन उच्च वर्गातील होते, कदाचित कारण लहान मुले एकतर खूप भितीदायक होती किंवा त्यांचे प्रश्न तयार करण्यास फारच माहिती नसलेली होती. शिक्षकांना कोणतीही ब्रीफिंग नव्हती, आणि अनेकदा त्यांच्या अनिर्णयतेमध्ये अडकले होते. पण इथे पुन्हा, मला एक मोठं सरप्राईज मिळालं. तिघींमध्ये रम्य, बुद्धीहीन वाटणारी मिस युफेमिया फिलिप्स या तिघांपैकी सर्वात छान आणि उत्तम माहिती देणारी ठरली. तिने स्पष्टपणे आणि अधिकाराने तिला विचारलेल्या प्रश्नांना सामोरे जावे लागले आणि अनेकदा इतरांपैकी एकाला लाजिरवाणे न होता मदत करण्यासाठी कुशलतेने हस्तक्षेप करत असे. वेस्टनने एक अतिशय हास्यास्पद आकृती काढली. डेनहॅमच्या बोथट टीका आणि फर्मनच्या निपुण प्रश्नांना तोंड देताना, तो स्वत: ला पूर्णपणे नॉनप्लस दिसला आणि नाराज झालेल्या प्रतिष्ठेच्या प्रदर्शनासह त्याने बाहेर पडण्याचा प्रयत्न केला. तो पीटीला प्रभावीपणे पाठिंबा देऊ शकला नाही. व्यायाम, ज्यासाठी तो अंशतः जबाबदार होता, त्याला निश्चित शारीरिक फायदा होता. डेनहॅम हा एक प्रशिक्षित बॉक्सर होता, आणि त्याने असा आग्रह धरला की असे व्यायाम दररोज आणि अधिक काळ सराव केल्यासच फायदेशीर ठरतात: पी.टी. आठवड्यातून दोनदा वीस मिनिटे वेळ वाया जातो, असे त्यांनी ठामपणे सांगितले. पुन्हा एकदा मिस फिलिप्सने लगाम घेतला आणि तिचा स्टॉक लगेच शंभरपट वाढला. तिने शाळेला आठवण करून दिली की प्रत्येक विषयासह पी.टी. आणि खेळ, काळजीपूर्वक विचार केला गेला आणि अध्यापनाच्या वेळापत्रकात बसवले गेले जेणेकरून प्रत्येक विद्यार्थ्याला त्याचा जास्तीत जास्त फायदा मिळेल. तिच्या मर्यादित सुविधांसह शाळेचा विचार मोठ्या संख्येने सर्वोत्कृष्टतेच्या दृष्टीने केला पाहिजे आणि प्रत्येकाला संतुष्ट करणे हे कोणाच्याही सामर्थ्याबाहेरचे असेल. तुमच्यापैकी काही,' तिने निष्पाप डोळ्यांनी डेनहॅमला फिक्स करत निष्कर्ष काढला, तुमचा स्वतःचा शारीरिक विकास खूप भाग्यवान आहे आणि त्यांना पी.टी.च्या काही तुटपुंज्या मदतीची गरज नाही. आणि ही शाळा जे खेळ देऊ शकते, ते लक्षात ठेवण्याचा प्रयत्न करा की इतरही आहेत ज्यांच्यासाठी आमचा कार्यक्रम योग्य आहे. कदाचित तुमच्यापैकी काही मोठी मुले त्या बाबतीत मदत करू शकतील.' डेनहॅम या गोड टिप्पण्यांमुळे थांबले नाही आणि प्रत्युत्तरात उठले. "मग आपण पीटी का करावं? ज्या मुलांना गरज आहे त्यांनाच ते का घेत नाहीत? आपल्यापैकी बाकीच्यांना फुटबॉल किंवा काहीतरी खेळायला मिळू शकतं, 'बऱ्याच चपखल गोष्टी करण्याऐवजी जे आपल्यासाठी चांगले नाही. !' (पान क्र.१८५ वरून) हा एक पोझर होता, पण ती लगेच त्याच्याकडे परत आली, हर बाळा- दांडे ओलांडताना तिच्या आनंदात निळे डोळे चमकत होते. 'हे तितकेच आणि मनाचा व्यायाम आहे असे म्हणूया. शरीराचे, डेनहॅम. या शाळेतील संपूर्ण वेळापत्रक हे तुम्ही येथून गेल्यानंतर तुम्हाला जगात मदत करण्यासाठी आहे आणि तुम्हाला ते आवडत नसतानाही जे सांगितले जाईल ते करणे हा प्रशिक्षणाचा एक भाग आहे. मला असे वाटते की तुम्ही दाखवाल. त्यातला मुद्दा पहा.' त्यामुळे त्याला थांबवले. बिचाऱ्या डेन्हॅमला माहित होते की तो चकचकीत झाला होता पण तो त्याबद्दल काहीच करू शकत नव्हता आणि तो उदास दिसत होता, फिलिपचे स्मित पसरले होते; या उग्र, निरागस दिसणार्या पुसने सर्वात लहान पंख न सोडता तिच्या कॅनरीला गंडवले होते.
एवढ्या किरकोळ प्राण्याने तिच्या वर्गाला इतक्या प्रभावीपणे कसे तोंड द्यावे हे मला समजू लागले. यानंतर, सकाळ संपताच, प्रमुख स्टेजवर गेले आणि त्यांनी सर्व मुलांबद्दल अभिमान व्यक्त केला आणि त्यांच्या प्रयत्नांचे मनापासून कौतुक केले.
-ई.आर.ब्रेथवेट.
